Een uitvaart is een heel persoonlijk en kwetsbaar moment. Voor de één is het een troost om beelden te hebben, voor de ander voelt het als iets wat er niet bij hoort. In deze blog vertel ik over de situaties waarin mensen geen fotograaf bij een uitvaart willen, en hoe je daar op een zachte manier mee om kunt gaan.

Soms zeggen mensen: “Hij zou dat nooit gewild hebben.” Of: “Zij hield er niet van om op de foto te gaan.” In zo’n geval is de wens van de overledene heel duidelijk. En dat verdient alle respect. Het is dan belangrijk om te kijken wat wel kan.

Misschien een paar foto’s van de bloemen, de plek, of het kaarslicht. Zonder mensen in beeld, maar wel met gevoel. Zo bewaar je toch een zachte herinnering, zonder over grenzen heen te gaan.

Bij verdriet voelen mensen zich soms kwetsbaar. En de gedachte dat iemand foto’s maakt, kan dan als te veel voelen. Dat mag er zijn. Iedereen rouwt op zijn eigen manier.

Soms is het helpend om vooraf goed uit te leggen wat afscheidsfotografie écht inhoudt: geen flitsende camera, niet poseren, geen storende aanwezigheid. Alleen maar liefdevol, stil en met zorg. Als mensen weten dat ik onopvallend werk, voelen ze zich soms toch op hun gemak.

Er zijn tradities waarbij afscheid nemen zonder camera vanzelfsprekend is. Dat kan te maken hebben met geloof, cultuur of familiegewoontes. Het is dan belangrijk om hier ruimte voor te geven. En tegelijk te luisteren: waar ligt de grens precies? Soms blijkt dat een discrete foto van het bloemstuk of van de herdenkingskaart juist wél gewaardeerd wordt. Het gaat om balans vinden tussen respect en herinnering.

Je hoeft niet alles vast te leggen. Maar als je toch iets wilt bewaren van dit belangrijke moment, denk ik graag met je mee. Ook als niet iedereen een fotograaf bij een uitvaart wil, zijn er mogelijkheden. Laat me weten wat jullie wensen zijn — samen komen we er wel uit.