Skip to main content

Dankbaar voor de foto’s van het afscheid

Wat was ze dankbaar voor de foto’s van het afscheid van haar man. En nee, ze had me helemaal niet opgemerkt. ‘Je was geruisloos aanwezig’, zei ze. En toch heb ik tijdens de uitvaart oogcontact met haar gehad. Ik heb haar nog vriendelijk toegeknikt en zei knikte terug. Maar daar had ze helemaal geen herinnering aan.

Bijzonder is dit. Ik kan me als fotograaf niet verstoppen. Doorlopend ben ik op zoek naar de spontane momenten om vast te kunnen leggen. Omdat júist die foto’s van het afscheid warme herinneringen brengen wanneer de uitvaart achter de rug is. Nee, dit zijn niet de herinnering aan het verdriet maar de blik in de ogen, de omgeving die de warme momenten versterken of de handgebaren.

foto uitvaart met hand op de schouder

Onopvallend foto’s nemen van het afscheid

Het was dan ook leuk om te horen dat bij deze uitvaart iemand had gezien hoe druk ik bezig was geweest. Om zo onopvallend mogelijk foto’s van het afscheid te nemen. ‘Ik heb even op je gelet en zag je steeds zoeken naar de goede posities en zag je ook af en toe hard lopen.’ Dit gebeurde alleen buiten en achter de rug van de aanwezigen. Want anders was het opgevallen. En dat mag niet. Dan had dit het gebeuren verstoort. De aanwezigen moeten de aandacht bij de uitvaart houden en niet afgeleid worden. Zichtbaar ben ik wel maar je ziet het pas als je er speciaal op let.

‘Wel zwaar werk wat je doet’, merkte hij op. Maar daar ben ik me op het moment zelf niet van bewust. Ook omdat werken aan een goede conditie voorwaarde is om deze reportages te kunnen maken. Vermoeidheid merk ik pas als ik weer thuis ben.

Troostbeelden

Niet alleen de lichamelijke inspanning maakt moe maar ook de energie die het verdriet gekost heeft. Omdat ik constant op zoek ben naar beelden die door het verdriet worden opgeroepen, want dat zijn die warme momenten. Waar nabestaanden later troost uit halen en die ook vaak een glimlach op de lippen brengen. Bij het ontwikkelen van de foto’s komt af en toe het verdriet wel eens boven. En dat kan dan ook, dat mag wel even worden toegelaten.

Nee ze had me niet gezien maar de foto’s lieten zien dat ik er wel was. Foto’s die nu troost brengen, die de schoonheid laten zien van het goed afscheid kunnen nemen. Die helpen om later het verhaal te kunnen delen met anderen die aanwezig waren. En ook aan hen die er niet bij waren. “De anderen” die er nog wèl zijn en die je kunnen helpen om overeind te blijven.

Verdriet dat ruimte krijgt

Alleen als nabestaande zul je de werkelijkheid van de diepte van het gemis kennen. Dit is niet overdraagbaar aan de omgeving. Het verhaal wel! Het verhaal blijft door de foto’s zichtbaar. Het wordt niet vergeten. Door het verhaal te vertellen, geven de foto’s ruimte aan verdriet. En door het verhaal heen wordt het pad zichtbaar waarop rouw zijn weg vindt. Over de foto’s van de uitvaart kan gemakkelijker gesproken worden dan over de pijn en het verdriet. Het verhaal neemt die pijn wel mee maar helpt om er niet in verstrikt te raken. 

Verdriet krijgt in het verhaal de ruimte die het nodig heeft. Het hoeft niet weggestopt te worden. Het wordt gemakkelijker om het toe te laten omdat je er niet in hoeft te blijven hangen. Het verhaal gaat immers door in de gesprekken. Het is het verhaal van liefde, kwetsbaarheid, plezier, verbinding en troost. De aanleiding hiervan wil je niet. Maar het leven heeft anders beslist. En dan is er het verhaal dat je helpt om er opnieuw je weg te vinden.


Gratis magazine downloaden?

Heb jij wel eens nagedacht over het laten maken van een fotoreportage van de uitvaart? In het gratis magazine dat je hier kunt downloaden worden 10 inzichten beschreven waarom je foto’s van de uitvaart zou willen. Druk op de knop hieronder en vul je emailadres in, dan krijg je de link naar het magazine in je mailbox.

Bel me als je meer wilt weten over uitvaartfotografie. Of vul het contactformulier in. Dan bel of mail ik je zsm terug.